دانلود آهنگ بیتلز

بیتلز یا بیتل‌ها (به انگلیسی: The Beatles) گروه موسیقی راک انگلیسی بود که در سال ۱۹۶۰ در لیورپول تشکیل شد. اعضای اصلی آن جان لنون، پل مک‌کارتنی، جورج هریسون و رینگو استار بودند. آن‌ها به‌طور گسترده تأثیرگذارترین گروه در موسیقی عامه‌پسند غرب دانسته می‌شوند و در گسترش پادفرهنگ دهه ۱۹۶۰ و شناخت موسیقی عامه‌پسند به‌عنوان شکل هنری نقشی اساسی داشتند. موسیقی آن‌ها که ریشه در اسکیفل، بیت و راک اند رول دهه ۱۹۵۰ داشت، با عناصر موسیقی کلاسیک و پاپ سنتی به روش‌هایی ابتکاری تلفیق شد. این گروه همچنین در سبک‌های متنوع موسیقی، از فولک و موسیقی هندی گرفته تا سایکدلیک و هارد راک به نواختن پرداخت. بیتلز به عنوان پیشگامانی در ضبط، ترانه‌سرایی و ارائه هنری، بسیاری از جنبه‌های صنعت موسیقی را متحول کردند و اغلب به‌عنوان رهبران جوانان و جنبش‌های اجتماعی-فرهنگی آن دوره شناخته می‌شدند.

از سال ۱۹۶۰، بیتلز به رهبری لنون و مک‌کارتنی، که به‌عنوان ترانه‌سرایان اصلی شناخته می‌شدند و از گروه قبلی لنون به نام کوآری‌من منشعب شده بود، با اجرا در کلاب‌های شبانه شهرهای لیورپول و هامبورگ، به شهرت رسید. در ابتدای کار، استوارت ساتکلیف به‌عنوان نوازندهٔ گیتار بیس در گروه حضور داشت. هسته اصلی سه‌نفره گروه، شامل لنون، مک‌کارتنی و هریسون، از سال ۱۹۵۸ با چندین درامر، از جمله پیت بست، همکاری داشتند. اما در سال ۱۹۶۲، از رینگو استار دعوت کردند تا به‌عنوان درامر به گروه بپیوندد. مدیر گروه، برایان اپستاین، آن‌ها را به یک گروه حرفه‌ای تبدیل کرد و جرج مارتین مسئولیت تهیه‌کنندگی آثارشان را بر عهده گرفت. بیتلز پس از امضای قرارداد با ئی‌ام‌آی، موفقیتشان در انگلستان را به‌طور چشمگیری گسترش دادند و با انتشار «دوستم بدار» در سال ۱۹۶۲ به موفقیت بزرگی دست یافتند. با افزایش محبوبیت بیتلز و ایجاد هیجانی شدید در میان طرفداران که به نام «بیتل‌مانیا» (Beatlemania) شناخته می‌شد، این گروه لقب «چهار شگفت‌آور» (The Fab Four) را دریافت کرد. همچنین، گاهی به شوخی از افرادی مانند اپستاین (مدیر گروه)، مارتین (تهیه‌کننده) یا سایر اعضای تیم همراه گروه، به‌عنوان «پنجمین بیتل» یاد می‌شد.

بیتلز تا اوایل سال ۱۹۶۴ به ستارگان بین‌المللی تبدیل شدند و به موفقیت‌های بی‌سابقه‌ای از نظر تجاری و هنری دست یافتند. آن‌ها به نیروی پیشرو در بازگشت فرهنگی بریتانیا تبدیل شدند و موجی از موسیقی بریتانیایی را به بازار موسیقی پاپ ایالات متحده معرفی کردند که به نام تهاجم بریتانیایی شناخته می‌شود. آن‌ها خیلی زود با شب‌زنده‌داری با بزن و بکوب (۱۹۶۴) بازی در نخستین فیلم‌شان را تجربه کردند. تمایل روزافزون بیتلز به بهبود کوشش‌هایشان در استودیو، همراه با چالش‌های موجود در کنسرت‌هایشان، باعث کناره‌گیری آن‌ها از اجرای زنده شد. در این دوران، آن‌ها آلبوم‌هایی با پیچیدگی و خلاقیت بیشتر، از جمله سول لاستیکی (۱۹۶۵)، هفت‌تیر (۱۹۶۶) و گروه کلوپ بی‌کسان گروهبان فلفل (۱۹۶۷) ضبط کردند. بیتلز با آلبوم‌های بیتلز (۱۹۶۸) و ابی رود (۱۹۶۹) موفقیت‌های تجاری بیشتری کسب کردند. موفقیت این آلبوم‌ها سرآغاز عصر آلبوم بود که در آن آلبوم‌های موسیقی جایگاه برجسته‌تری پیدا کردند. همچنین، این موفقیت باعث افزایش علاقه عمومی به داروهای روان‌گردان و معنویت شرقی شد و پیشرفت‌هایی در موسیقی الکترونیک، طرح روی جلد آلبوم‌ها و موزیک ویدیوها ایجاد کرد. در سال ۱۹۶۸، بیتلز شرکتی به نام Apple Corps تأسیس کردند. این شرکت چندوجهی و چندرسانه‌ای بر پروژه‌های مرتبط با میراث این گروه نظارت دارد. به‌دنبال از هم پاشیدن بیتلز در سال ۱۹۷۰، تمامی اعضای اصلی گروه به‌عنوان هنرمندان مستقل به موفقیت دست یافتند و گاهی نیز بخشی از اعضا برای اجراهای مشترک دوباره گرد هم آمدند. لنون در سال ۱۹۸۰ به قتل رسید و هریسون در سال ۲۰۰۱ بر اثر سرطان ریه درگذشت. مک‌کارتنی و استار همچنان در عرصه موسیقی فعالیت دارند.

بیتلز پرفروش‌ترین گروه موسیقی در تاریخ است و تخمین زده می‌شود که فروش آثار آن‌ها در سراسر جهان به ۶۰۰ میلیون نسخه رسیده است. آن‌ها موفق‌ترین گروه در تاریخ جدول‌های بیلبورد آمریکا هستند، و بیشترین تعداد ترانه‌های شماره یک در جدول بیلبورد هات ۱۰۰ (۲۰ ترانه) را دارد. همچنین، رکورد بیشترین تعداد آلبوم‌های شماره یک در جدول آلبوم‌های بریتانیا (۱۵ آلبوم) و بیشترین تعداد تک‌آهنگ‌های فروخته‌شده در بریتانیا (۲۱٫۹ میلیون نسخه) را در اختیار دارند. به آن‌ها هشت جایزه گرمی، چهار جایزه بریت، و یک جایزه اسکار (برای بهترین موسیقی فیلم در فیلم مستند بگذار باشد محصول ۱۹۷۰) داده شد. این گروه در سال ۱۹۸۸ در نخستین سال واجد شرایط بودن، وارد تالار مشاهیر راک اند رول شد و نام هر یک از اعضای اصلی گروه نیز بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۵ به صورت فردی وارد این تالار شدند. در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۱۱، بیتلز صدرنشین فهرست بزرگ‌ترین هنرمندان تاریخ مجله رولینگ استون بود. مجله تایم نیز آن‌ها را در فهرست ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم قرار داد.