آهنگ شبانگاهان از عبدالحسین مختاباد

شبانگاهان؛ تا حریمِ فلک، چون زبانه کشد سوزِ آوازم
شرر ریزد بی امان به دلِ ساکنان فلک؛ ناله ی سازم
دلِ شیدا حلقه را شکند؛ تا برآید و راهِ سفر گیرد
مگر یک دم گرم و شعله فشان؛ تا به بامِ جهان بال و پر گیرد
خوشا ای دل بال و پر زدنت؛ شعله ور شدنت، در شبانگاهی
به بزمِ غم؛ دیدگانِ تری، جانِ پر شرری شعله ی آهی
بیا ساقی تا به دستِ طلب گیرم از کفِ تو؛ جامِ پی در پی
به دادِ دل ای قرارِ دلم؛ نوبهارِ دلم، میرسی پس کی