آهنگ ژنتیک از محمدرضا فروتن

به گله ای که درونم مرا چرا میکرد به بچه غزل های وحشی در بند
نخاع و گردن و انبوه استخوان هایم به حبس تا به ابد در اوین گه نایم
به نوجوانی چرک و آنرشی خواندن به یک هزاره به پای عقیده ای ماندن