آهنگ بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست علیرضا عصار

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست؛ بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر… کان چهره ی مشعشع تابانم آرزوست
گفتی بناز بیش مرنجان مرا برو! آن گفتنت که بیش مرنجانم؛ آرزوست
آن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست؛ آن ناز و باز تندی دربانم آرزوست
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت؛ شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول! آن های و هوی و نعره ی مستانم آرزوست
والله که شهر بی تو مرا حبس میشود؛ آوارگی کوه و بیابانم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست زلف یار؛ رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر؛ کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می نشود گشته ایم ما؛ گفت آن چه یافت می نشود، آنم آرزوست