نوحه شیر سرخ عربستان محمود کریمی

شیرِ سرخِ عربستان و وزیر شه خوبان؛ پسرِ مظهر یزدان
که بُدی صاحبِ طبل و علم و بیرق و سیف و حشم
بار غم و با رمق اندر عقبش؛ لقبش ماه بنی هاشم و عباس
علمدار ابالفضل سپه دار ابالفضل
جهانگیر ابالفضل جهاندار ابالفضل
دید که اندر حرمِ خسرو خوبان؛ شده بس ناله و افغان
پر از شیون و طفلان
همشان مویه کنان، موی پریشان
دل بریان؛ سوی عباس شتابان
که عمو جان چه شود؛ جرعه ی آبی برسانی به لب سوختگان؟
کز عطش؛ آتش بگرفته لب ما
شه با وفا، ابالفضل معدن سخا، ابالفضل
نور العطا، ابالفضل صاحب لوا، ابالفضل
آویخته به دوش؛ دگر خویش یکی مشک
تو مشکی که بدی خشک تر، از لعل لبِ ماه نبی
گل گلزار سکینه به فغان گفت؛ که یا بنت اخا گریه مکن وای
ناله مکن ضجه مزن، به سر مزن
زان که عمو؛ بحر تو کند آب محیا
زور بازوی علی؛ ناصر دین نبی، ناصر دین علی
ناصر دینِ حسن؛ ناصر دینِ حسین، ناصر دینِ خدا
پسر ام البنین؛ که شدی قطع یمین در زمین کربلا
دست تو از تن جدا؛ در زمین نینوا سر تو از تن جدا
ساقی علقمه، دو دست قلمه
همه ی اهل حرم، به خدا منتظرند
اصغرم تشنه لب است؛ به خدا جان به لب است
آه علی العباس واویل حسین تنهاست