هفتاد و دو پروانه لرستانی + متن شعر نوحه

هفتاد و دو پروانه پروانه ی فرزانه!شمع رخ حق دیدن
رفتند، چو مستانه رفتند همه مه رویان
لا حول و لا گویان آن منزل توست نی این رفتند از این خان
از ساغر دل داده مدهوش و افتاده، از پیرِ خراباتش تا کودک دردانه
پیراهن خودبینی از تن بدر آوردند تا که نشود حایل
بین خود و جانانه رفتند چو کبوترها
مستانه و بی پروا! با آن که بدانستند دامی است و بی دانه
این نی که فنا باشد در عین بقا باشد
از کالبد خاکی تا کودک شش ماهه
خواهی که شوی کامل آن مرحله ها طی کن
این سلسله ها سالک خالی نکند شانه