آهنگ کاکتوس دایان | سردرگم

منو شب سه تایی بیدار
اونی که جا گذاشتم صدایِ گیتار
دلینگ دلینگ شاید آروم بشم
و طبق معمول با نور کم
مُخ لعنتی حس تازه میخواد
یه فرکانس ممتد این مخو داره
هنو گیجم از اتفاقه دیشب
دقیقا نمیدونم که کی مونده بود پیشم
هنوز سر درد با تصویرایِ تارِش
هنوز سَر در گُم سر میره رو بالِش
من یه کاکتوسِ تنهام
من کابوس شبام
یه گوشه لش که حس و حالش نبود و
یه نخ سیگار با چش و چالِ کبود و
تاثیرش از بی خوابیه زیادی
فکر و خیالیه که خوب منو
هنوز سرپام،هنوز زنده ــَم
دلگیر از آدمایِ رِندَم
اینایی که بادی به هر جهتن و
همشون نامردن همشون
یارو خراب بود تعمیر هم نمیشد و
هر چی هم که میزد اون تقریبا نمیمرد و
از نصیحت تاثیر هم نمیبرد
نهتقدیرم نمیخورد
کم شانس یا انتخابِ بدم
یاد گرفتم دیگه استفاده نشم
اگه یه کار خوب پیدا کردم
ایندفعه دیگه نه استعفاشو ندم
با پول میتونی آدم بخری
از رو سختیات هم آنَن بپری
چندتا چیزو با هم ببری
بی پولیاز عالم به دری
من اون آدمِ اعصاب خرابم
واسه هیچ عَهَدی هم اعصاب ندارم
خیلیا منو عذاب میدادن
من یاد گرفتم عذاب ندادم
باهات میبندم یه شرطی
از مرحله پرتی
پشیمونی از رفاقت با هر کی
در حد حرفی
بچگیام با یه نور پرید
بابایی جون داد که تا یه نون خرید
یاد گرفتم اگه بچه ای
بیرون جات نیست و بمون پیشه وَلیت
غریبه ایم اسیرِ این تعبیر
از اون بالام که کسی مارو ندید
بدبین با افکار پلید
اه نوشتم چه اَشعار بَدی
بگذریم هنوزم خوبم
هنوز آرزوهامو تو هاوَنگ میکوبم
میدم دست باد میشم هم صدات
آموخته هامو تو این آهنگ میخونم
هنوز میدونم چند سالیه که هنوز بیرونم
این یعنی درد درد یعنی من
من یعنی غم
چند سال دیگش هم هنوز همینم
یاد گرفتم آدم باشم
نه وسه هر خری که آنَن تاشم
زخمی ام ولی هنو وایسادم
چون یاد گرفتم آنن پاشم
یاد گرفتم نریم به قدیما
به هیچ احمقی اِنقدی رو ندیم ما
یاد گرفتم با چشمایِ خیس
این زندگی عادلانه نیست